“Wat wil ik gaan doen in het leven?” Iedereen staat op een gegeven moment wel eens stil bij zijn of haar beroepskeuze. Als jongere op de schoolbanken, of op volwassen leeftijd, wanneer je je carrière een andere richting wilt geven. Maar welke richting dan? Met welk doel voor ogen? En betaalt zo’n job wel goed? Al snel rijzen tal van vragen. In dit artikel vertellen professionals uit de psycho-medisch-sociale sector hoe zij de job van hun leven vonden. 

“Als jongere wist ik al snel dat ik een job wilde waarin ik mensen kon helpen. Ik wilde me vooral richten tot daklozen”, vertrouwt Corentin Letocart ons toe. Corentin is maatschappelijk assistent van opleiding en is vandaag directeur van een opvangtehuis. Hij vertelt ons hoe zijn beroepskeuze voor de hand liggend was. Wat hem het meeste aanspreekt in zijn job? Elke dag iets anders doen. Het biedt hem de mogelijkheid om stil te staan bij wat hij doet, andere pistes te verkennen en niet in een routine te vervallen. “Hulp aan daklozen was voor mij een roeping”, vertelt Corentin. 

Sommigen werken vol overgave naar hun roeping toe. Voor anderen beslist veeleer het lot over hun toekomst. Dat was het geval voor Aurore Dufrasne, die we graag aan je voorstellen. Aurore is als psychologe gespecialiseerd in transidentiteit en heeft een opmerkelijk traject achter de rug. “Mijn studietraject is een aaneenschakeling van misverstanden! Het begon al bij mijn studiekeuze. Ik wilde me in feite toeleggen op psychoanalyse, maar besefte uiteindelijk dat die tak van de psychologie mij niet echt lag. De systeemleer bleek meer mijn ding. En zo moest ik in elke stap in mijn opleiding mijn koers enigszins bijsturen. Ook mijn specialisatiekeuze voor transidentiteit berust eigenlijk op een misverstand”, geeft ze toe. 

Om jezelf op professioneel vlak te vinden, moet je die toevallige, positieve gebeurtenissen die op je pad komen benutten. Na afloop van haar opleiding bleek de zoektocht naar een job geen sinecure. “Het is zo dat er na je studie psychologie, tijdens je zoektocht naar werk, systematisch naar ervaring wordt gevraagd. Zo heb ik enkele jaren zonder werk gezeten. In die periode wilde ik vaardigheden blijven verwerven. Dat was in zekere zin een geluk. Achteraf gezien, ben ik blij dat ik die tijd heb gekregen.” 

Oei, ik heb de verkeerde job gekozen …  

Omstandigheden kunnen je doen inzien dat je misschien een beroep hebt gekozen dat je uiteindelijk niet helemaal ligt. In dat geval dringt een professionele omschakeling zich op. Misschien zelfs een volledige carrièrewending. Het overkwam Grégory Furentti, die op zijn 39e besliste om het roer volledig om te gooien en zich ten dienste te stellen van anderen. Hij gaf zijn job als mecanicien op om aan de slag te gaan in de thuiszorgsector. 

“Ik hield echt niet van mijn job. Ik deed wat ik moest om mijn brood te verdienen”, licht Grégory toe. De gewezen arbeider in de technische sector ontdekte uiteindelijk zijn ware passie als thuiszorgmedewerker. Hij dacht er eerst nog aan bij de politie aan de slag te gaan, tot hij de juiste professionele weg insloeg. Tijdens stages bij de politie ontdekte hij namelijk dat het sociale aspect hem meer aansprak. Vervolgens schreef hij zich in voor een opleiding voor zorg- en thuiszorgberoepen. In de loop van de stage besefte hij dat het beroep hem op het lijf geschreven was. Een avontuur om niet snel te vergeten, zo bevestigt Grégory: “Als ik opnieuw zou moeten beginnen, dan zou ik meteen tekenen. Zonder aarzelen!”  

Stereotypen ontkrachten  

De beroepskeuze kan soms gestuurd worden door een heuse passie voor het vak of de nauwe aansluiting ervan op het opleidingstraject – hetzij al op de schoolbanken of na een stage. Toch kunnen stereotiepe beelden van bepaalde beroepen heuse obstakels opwerpen. Een mooi Engels spreekwoord luidt echter: “Don’t judge a book by its cover”, oftewel “oordeel niet over een boek op basis van zijn kaft”. Nina George zal die aloude wijsheid alvast niet tegenspreken! Als orthopedagoge had ze nooit gedacht ooit aan de slag te gaan in een rusthuis. Toch is Nina vandaag een van de spilfiguren in Résidence Trèfles in Anderlecht. 

“Ik had als het ware oogkleppen op. Ik wilde niet op een plaats terechtkomen vol senioren met wie ik niets kon aanvangen”, geeft de jongedame toe. Vandaag is Nina verantwoordelijk voor twee gesloten afdelingen van het rusthuis. Ze vertelt hoe ze er in het derde jaar van haar bacheloropleiding orthopedagogie terechtkwam, toen ze geen stageplaats kon vinden in de gerechtelijke wereld, een sector die destijds haar voorkeur wegdroeg. Ze kwam dus tegen wil en dank in een rusthuis terecht voor haar stage. “Ik kwam daar aan met een rugzak vol vooroordelen. Ik vroeg mijn stagebegeleider zelfs waarom hij daar eigenlijk werkte. Misschien omdat hij geen betere job vond?” Nina kan er inmiddels wel om lachen, want na vijf jaar trouwe dienst in het rusthuis, zou ze helemaal niets anders meer willen doen. 

“Ik heb ingezien dat ik bij senioren gewoon mezelf kan zijn en mijn energie met hen kan delen. Het hoeft heus niet altijd een rustig tijdverdrijf te zijn, zoals de wekelijkse bingo. Dat is een cliché dat in stand wordt gehouden door een gebrek aan inzicht in de sector en voeling met de leeftijdscategorie in kwestie.” Het feit dat Nina pas na kennismaking met de rusthuiswereld tot inzicht kwam, bevestigt het feit dat tal van professionals positieve of negatieve vooroordelen koesteren die hun reële ontplooiing in een ‘potentiële’ jobkeuze beperken. Dat bevestigt Nina ook zelf: “Je kunt een sector binnenkomen met vooroordelen en je er alsnog perfect in thuis gaan voelen. Ik ben daar het levende bewijs van.” 

Van ontdekking tot vaste waarde  

Soms is je beroepskeuze eenvoudigweg het logische gevolg van je kennismaking met het beroep. Je komt in de job terecht of maakt kennis met de verschillende aspecten van een beroep, tot het vak als vanzelf een vaste waarde in je leven wordt. Anabelle Duval is logopediste, maar vertelt ons dat die job voor haar aanvankelijk geen ware roeping was. Toen ze door een gids over uiteenlopende beroepen bladerde, viel haar oog op de logopedie. Ze wist toen niet wat het beroep precies inhield. Eén aspect was wel bepalend in haar keuze: “Ik wilde een beroep met tewerkstellingsvooruitzichten.” Naarmate Anabelle de opleiding volgde en stages liep, ontdekte ze wat haar ‘toekomstige’ beroep van logopediste precies inhield. Vandaag bevestigt ze dan ook graag “dat het de juiste keuze was”.