Operatiezaal, intensieve zorgen, op straat, in de gevangenis, in een medisch huis… verpleegkundigen werken in de meest uiteenlopende contexten en met zeer diverse doelgroepen. In 13 getuigenissen uit het werkveld beschrijven zij de variatie aan werkplekken, de techniciteit van de handelingen, de uitdagingen van het beroep en de vele voldoeningen. Van levensreddende urgenties tot het begeleiden van het levenseinde, van thuiszorg tot sociale steun: deze verhalen schetsen een concreet en veelzijdig beeld van de job.
In de gangen van een ziekenhuis haast een verpleegkundige zich naar het operatiekwartier terwijl een patiënt naar een dienst wordt overgebracht. Enkele kilometers verder, in een appartement in Brussel, eindigt een ronde thuiszorg met een gesprek met de familie. Elders, achter de muren van een gevangenis, gaan technische handelingen gepaard met permanente waakzaamheid. De werkplekken verschillen, de doelgroepen ook, maar één constante blijft: elke dag inspelen op zeer reële en diverse zorgnoden.
Deze 13 verhalen geven een blik op de veelheid van verpleegkundige praktijken in België. Ze tonen de variatie aan omgevingen – ziekenhuis, thuis, gemeenschapsstructuren of de publieke ruimte – en de complementariteit met andere professionals uit zorg en sociaal werk. Tussen techniciteit, organisatie, teamwork en menselijke relatie krijgt een beroep met vele gezichten gestalte, stevig verankerd in de realiteit van het terrein.
1. Het ziekenhuis: diversiteit aan diensten en specialisaties
Seila, instrumenterende verpleegkundige in de operatiezaal
In het operatiekwartier van het CHU Saint-Pierre beleeft Seila intense dagen waarin elke handeling telt. Als instrumentiste in hartchirurgie bereidt ze het materiaal voor, assisteert de chirurgen en bewaart haar kalmte in noodgevallen. De uren zijn lang, de concentratie onafgebroken en sommige ingrepen confronteren haar met mensen die een van de moeilijkste momenten van hun leven beleven. Het personeelstekort drukt zwaar op de teams. Toch vindt ze evenwicht dankzij de collegiale solidariteit en de overtuiging dat haar werk zinvol is: “Er is een voor en een na de operatie. Weten dat ik daar rechtstreeks aan bijdraag, is enorm dankbaar.”
Denis, verpleegkundige in hartchirurgie
Op zijn 36e spreekt Denis zonder omwegen over de harde realiteit: zware studies, confronterende eerste stages, onderfinanciering en personeelstekort. Maar hij benadrukt net zo sterk wat hem motiveert: de kleine overwinningen, de zorgmomenten, de menselijke ontmoetingen. “Dat maakt de zwaarte draaglijk.” Voor hem betekent zijn job liefhebben ook: ervoor opkomen en blijven werken aan betere werkomstandigheden.
Margaux, spoedverpleegkundige
Geen dag is hetzelfde op spoed, en dat vindt Margaux net boeiend. Ze houdt van het teamwerk, de nabijheid met de patiënt en de onmiddellijke impact van haar zorg: “Ik heb een leven gered, een familie geholpen, pijn verlicht.” De keerzijde: twaalfuren-shifts, constante druk, te weinig bedden en een overbelaste eerste lijn. Na een sabbatjaar in Martinique keerde ze terug met hernieuwde energie. “Het mooiste? Een oude dame die zegt: ‘Dank u wel’ nadat ik haar weer comfortabel in bed legde.”
Marion, intensieve zorgen
Voor Marion zijn de dagen in intensieve zorgen emotionele achtbanen: de ene dag stabiliseer je, de andere begeleid je een levenseinde. Ze waardeert de complexiteit, de samenwerking met artsen, en de betekenis van elk moment. Maar ze waarschuwt ook: “Na Covid zijn velen vertrokken. Wij blijven, maar de vermoeidheid weegt.”
Meer informatie: de beroepenfiche verpleegkundige
2. Diensten dicht bij de mens
Christine, palliatieve zorgen
In de Lotus-eenheid van het ziekenhuis Molière begeleidt Christine patiënten én hun naasten op het einde van hun leven. Hier dicteert niet een protocol het ritme, maar de behoeften van de patiënt: slapen, gewassen worden, praten of gewoon rust. “We hebben menselijkheid in onze handen,” zegt ze. Dit vraagt geduld, luisterbereidheid en veel veerkracht.
Magalie, kinderoncologie en hematologie
Na een periode in de geriatrie vond Magalie haar roeping bij kinderen met kanker. Hier gaat zorg evenveel over de ouders als over het kind zelf. “Tachtig procent van de tijd zijn het de emoties van de ouders die we dragen.” Kinderen verrassen haar telkens met hun veerkracht en levenslust, zelfs in zware omstandigheden. Voor Magalie draait dit werk om meer dan medische zorg: het gaat erom dat het kind kind kan blijven.
Anne-Cécile, verpleegkundige in het familieplanningcentrum
Na jaren intensieve zorgen en recovery vond Anne-Cécile een nieuwe adem in het familieplanningcentrum. Hier staat onvoorwaardelijke ontvangst centraal, vaak voor vrouwen in moeilijke situaties. “Mijn rol is steun bieden, luisteren en informeren, zonder oordeel.” Voor haar illustreert dit dat een verpleegkundige carrière niet vastligt: de job kan telkens opnieuw uitgevonden worden, zonder zijn essentie te verliezen — zorgen voor anderen.
Meer informatie: de beroepenfiche verpleegkundige
3. De sociale dimensie van het beroep
Louise en Eva, straatverpleegkundigen
Bij de Brusselse vzw Straatverplegers draait de job van Louise en Eva vooral rond het herstellen van vertrouwen en waardigheid bij mensen in grote armoede. Hygiëne vormt vaak het eerste contactpunt: “We werken rond properheid zodat mensen zich weer goed voelen in hun lichaam,” legt Eva uit. Hun dagen bestaan uit rondes in duo, medische afspraken, sociaal overleg en netwerkwerk. Elke kleine stap telt, want verandering vraagt tijd.
Véronique, verpleegkundige voor mensen zonder dak
Naast haar werk als thuisverpleegkundige biedt Véronique ook zorg aan daklozen via de vzw Comme chez Nous. Van wonden tot pijnbestrijding: ze zorgt voor medische basisbehoeften en probeert tegelijk vertrouwen op te bouwen. “Je moet sterk zijn, empathisch blijven, maar jezelf niet verliezen.” Voor haar blijft de kern van het beroep hetzelfde: mensen nabij zijn, ongeacht de context.
Charlyne, thuisverpleegkundige
Na ervaringen in rusthuizen en ziekenhuis koos Charlyne voor thuiszorg. Daar staat de mens even centraal als de medische zorg. Ze herinnert zich hoe ze een patiënt hielp om nog één keer te gaan zwemmen na jaren — kleine momenten die alles betekenen.
Elise, verpleegkundige in de gevangenis
Al vijftien jaar werkt Elise in de gevangenis van Andenne. Ze herinnert zich de angst bij haar eerste dagen tussen grendels en gedetineerden. Nu zegt ze: “Ik zorg, ik oordeel niet.” Sommige patiënten volgt ze twintig jaar lang. De zorg varieert van zelfverwondingen tot levensreddende interventies, steeds met beperkte middelen en veel verantwoordelijkheid.
Camille, verpleegkundige in een medisch huis
Als ex-leerkracht geschiedenis en aardrijkskunde vond Camille haar tweede roeping in de wijkgezondheidszorg. Daar combineert ze huisbezoeken, consultaties en teamwerk in een horizontale structuur. “Hier zijn secretaresses even belangrijk als artsen.” Voor haar zit de rijkdom van het beroep in de diversiteit van contexten en de mogelijkheid om het kader te kiezen dat bij je waarden past.
Meer informatie: de beroepenfiche verpleegkundige